Papa Francišak, jakomu siońnia spoŭniłasia 88, dniami pabyvaŭ ź vizitam na Korsicy. Heta pieršy pryjezd kiraŭnika katalickaj carkvy na vostraŭ za ŭsiu historyju. Pry hetym Francišak nie naviedaŭ cyrymoniju adkryćcia Sabora Notr-Dam, jakaja adbyłasia za tydzień da hetaha, choć francuzskija ŭłady jaho tam vielmi čakali, paviedamlaje Mižnarodnaje francuzskaje radyjo.
Šmat ludziej stajała za barjerami padčas jaho prajezdu na papamabili pa Ajača (administracyjny centr Korsiki). Ludzi praciahvali jamu niemaŭlataŭ, jakich jon dabrasłaŭlaŭ, kryčali jaho imia … A vytvorca picy ź miascovaha italjanskaha restarana praciahnuŭ Francišku dla błasłavieńnia «talerku ź picaj.
«My viedali, što Papa, vychodziačy z sabora, pavinien prajści prosta pierad našym restaranam. My taksama viedali, što zona pavinna być pieršapačatkova zakrytaja dla publiki, — raspavioŭ uładalnik restarana Janik Viłanova, —
Ale moj picajoła, Łuka Arena, ščyry viernik, kazaŭ mnie apošnija dziesiać dzion, što kali Papa projdzie, jon daść jamu picu».
Viłanova spačatku sam nie byŭ upeŭnieny ŭ razumnaści hetaha ŭčynku:
«Ja krychu bajaŭsia nakont sił pravaparadku. Ale, pahladzieŭšy ranišnija kadry, my ŭbačyli, što z samaha pačatku jon spyniaŭsia i šmat razmaŭlaŭ ź dziećmi, što achova nie była zanadta strohaj, tamu ja padumaŭ, čamu b i nie».
Za dziesiać chvilin da prachodu pantyfika pierad jahonaj ustanovaj Janik Viłanova papiaredziŭ Łuku Arenu, jaki pastaviŭ svajo «tvareńnie» ŭ pieč.
«Jon skazaŭ mnie: «Ja pryhatuju jaje ŭ apošni momant, ja nie chaču, kab Papa jeŭ chałodnuju picu!»». Pica, śpiecyjalna pryhatavanaja dla Papy, była biez praźmiernaściaŭ: «Jon zrabiŭ jaje ŭ formie serca, i ź vielmi prostaje načyńnie: tamatavy sous i macareła».
I voś, narešcie, Papa nabližajecca. Łuka Arena vychodzić z restarana ź picaj u rukach. Francišak zaŭvažaje jaho, i achova dazvalaje jamu padyści i pieradać stravu. «Papa pahladzieŭ na jaho i skazaŭ: «Heta dla mianie?» i zatym uziaŭ jaje ŭ ruki», — uśmichajecca Janik Viłanova: «U vyniku, jon trymaŭ jaje ŭ rukach kala piaci abo šaści siekund, a zatym achoŭnik zabraŭ jaje ŭ jaho».
Heta była karotkaja scena, ale jana kranuła i načalnika, i supracoŭnika.
«Ja bačyŭ, jak Łuka viarnuŭsia ŭ dom sa ślaźmi na vačach. Dla jaho, vielmi relihijnaha čałavieka, heta byŭ sapraŭdy vialiki momant», — kaža restaratar, dla jakoha taki «kranalny momant», pakazany pa televizary ŭ pramym efiry, moža abiarnucca jašče i rostam prybytku.
Jon vykazaŭ nadzieju na heta. U płanach taksama — dadać u mieniu «Picu Papy Rymskaha».
Ciapier čytajuć
Viarnuŭsia ź Litvy — i byŭ aryštavany za danaty. Hety bijołah raniej daśledavaŭ lejkozy — jaho fiłasofija natchniaje5
Kamientary