Грамадства

Сустрэча з ідэолягамі на Акрэсьціна: дзявочы погляд

Дзяжурныя міліцыянты на паверсе любілі зазіраць да нас у камэру — там маладыя прыгожыя дзяўчаты, разумныя, вясёлыя, упэўненыя. Ня зьдзівіліся мы й на гэты раз, калі замест акенца для ежы адразу ж адчыніліся цяжкія жалезныя дзьверы.

Замест звыклых для нас дзяжурных у камэру залятае малады мужчына ня ў форме зь нейкімі сьпісамі.

— Студэнты ёсьць? Давайце трох з камэры! — кажа нам і пачынае перапытваць, блытаючыся, хто з нас студэнткі. А такіх у нашай камэры абсалютная большасьць. Я па ўласнай ініцыятыве далучаюся ў «шчасьлівую» тройку студэнтак, што кіруюцца на незразумелую сустрэчу.

— Апранаемся зараз жа і за мной! — загадаў той мужчына.

Думкі аб тым, куды ж нас павядуць, мрояцца розныя. Самая першая вэрсія — на размову да КДБ. Зрэшты, таму я і пайшла — каб дзяўчатам было спакайней ды ў сілу звычайнага жаданьня паглядзець, хто каго возьме пытаньнямі — яны нас ці мы іх. Таксама была думка, што нас хочуць перавесьці на апошні дзень у іншую камэру, як перавялі двух нашых дзяўчатаў перад прыездам на Акрэсьціна прадстаўнікоў АБСЭ — каб паказаць, што камэры «амаль» не перанаселеныя.

Першы раз за 10 сутак апранула куртку, абутак і выйшла на калідор. Там ужо стаялі хлопцы — ля дзесяці чалавек — аброслыя, шчаціністыя і памятыя, але нашыя:). Нас калёнаю вывелі на вуліцу — дзённае сьвятло сьляпіла вочы, ногі цяжка цягнулі за сабой цёплы абутак без матузкоў — на вуліцы ўжо была вясна. Нас завялі ў іншы будынак на Акрэсьціна — той, дзе мы былі перад «расфасоўкай» па камэрах — дзе праводзілі вобшук, здымалі на відэа і інш. Там мы зноўку, нічога ня ведаючы, стаялі ў шэраг уткнуўшыся тварамі ў сьценку. Нехта зь міліцыянтаў пусьціў чутку, што нас зараз павядуць да прэсы. Потым нас вывелі на вуліцу. Было такое адчуваньне, што самі міліцыянты ня ведаюць, што з намі рабіць. Дзяўчатаў супрацоўнікі ворганаў пачаставалі цыгарэтамі — тыя, у сваю чаргу, падзяліліся з хлопцамі. Мы гэты час скарысталі для абмену навінамі — хто што чуў з вакна, якія газэты чытаў, ці стаіць яшчэ намётавы гарадок, што было на Дзень Волі і іншае. Мы ведалі, што людзі змагаюцца!

Праз колькі хвілінаў нас зноўку перавялі ў наш корпус (стары корпус Акрэсьціна) — на чацьверты паверх. Там завялі ў залю з партамі, кветкамі на падваконьніках. Насупраць партаў стаяў шырокі стол, а на сьцяне здаровы герб з каласкамі і чырвона-зялёны сьцяг.

— Гэта псыхалягічны ўціск! — ня стрымалася я, калі міліцыянты выйшлі з пакою, пакінуўшы нас адных перад гэтаю сьценкаю. Я яшчэ й села за першую парту.

Потым у пакой забег той жа ж мужчына, што паклікаў нас з камэры. Ён перапытаў, ці ўсе прысутныя студэнты. Натуральна, аказалася, што ня ўсе, бо з дакумэнтацыяй у іх там сапраўды нейкія праблема. Незразумела, як яны разьбіраюцца з рэальнымі злачынцамі, калі з-за гэтай бюракратыі ў іх безьліч памылак. У аднаго мужчыны, што сядзеў за партай, ён запытаўся, за што яго затрымалі і ці быў ён сапраўды на плошчы. Мужчына адказаў, што ня быў — была жонка, а ён уначы ёй нёс гарбату — ён нават не дайшоў, як яго забралі. Яшчэ што-нішто параспытваўшы, першы (назваць сваё прозьвішча ён катэгарычна адмовіўся) папярэдзіў з сарказмам:

— Глядзі-глядзі, не нагавары тут сабе яшчэ на адзін артыкул, — адказаў чалавек без прозьвішча і сышоў.

Мы пачалі актыўна перамаўляцца — хто зь якой ВНУ, хто ў якой камэры, шукаць знаёмых. Узьнялася тэма выключэньня студэнтаў пасьля такіх арыштаў.

Яшчэ праз колькі часу ў пакой зайшла цэлая дэлегацыя: дарослы мужчына ў гальштуку, яшчэ адзін міліцыянт з сур’ёзнымі пагонамі, два нейкіх дарослых мужчыны ў цывільным, адзін супрацоўнік адміністрацыі прыёмніка-разьмеркавальніка. Яны ўсе прайшлі за стол.

Малюнак Tarki з сайту studenty.by

Мужчына ў гальштуку пачаў размову*. Ён прадставіўся кіраўніком аддзелу прафіляктыкі Міністэрства ўнутраных спраў — спадар Дрозд. Таксама ён прадставіў мужчыну з сур’ёзнымі пагонамі — свайго намесьніка сп. Маліноўскага. Двух іншых таварышаў ён прадставіў выкладчыкамі, прафэсарамі. Адзін зь іх падкрэсьліў: кандыдаты.

Сп. Дрозд патлумачыў мэту сустрэчы: выслухаць пэўныя прэтэнзіі, даведацца, якія ў нас думкі на будучыню, ці лічым мы сябе вінаватымі і наколькі зьмяніліся нашы думкі пасьля 10 сутак у камэрах.

Я першая падняла руку і запыталася, як клічуць «кандыдатаў». Сп. Дрозд назваў прозьвішчы і адзначыў, што яны працуюць ў Акадэміі МУС, адзін зь іх — псыхоляг:). І адразу ж асёкся — гэта ня КДБ, вы ня думайце! Усьмешкі з нашага боку — «а мы й ня думалі — вы самі гэтую тэму паднялі».

Дрозд пачаў тлумачыць па-іншаму:

— Мы хочам шчыра паразмаўляць, мы таксама бацькі і ў нас ёсьць дзеці, у іх таксама ёсьць свае думкі — давайце пагаворым…

— Сапраўды, вы бацькі, у вас дзеці нашага ўзросту і таму пытаньне, якое я задам, канешне ж, турбуе і вас. Патлумачце мне, чаму я, маладая дзяўчына, не магу спакойна гуляць са сваім каханкам у парку? Вы не баіцеся, што вашы дзеці выйдуць на вуліцу, а іх зацягнуць невядомыя ў аўтобус, у якім сядзяць зьбітыя людзі ў крыві. Не баіцеся, што вашых дзяцей будуць судзіць паводле пратаколу, які складзены з памылкамі, а сьведкамі будуць людзі, якіх вашы дзеці нават ня ведаюць. А потым судзьдзя спакойна дасьць вашаму дзіцяці 10 сутак, і яму нават не дазволяць вам патэлефанаваць. Гэта нармалёва? Вы не баіцеся за сваіх дзяцей?..

Выкладчык-псыхоляг на мае пытаньні заявіў, што я «нейкі арганізатар» — «гэта па вас адразу бачна!».

Размова была насычанай — за вакном хутка сьцямнела. Вось урыўкі «прафіляктыкі».

Міліцыянт:

— Ну а як у вас у душы, скажыце шчыра, як на сэрцы, як вы ставіцеся да гэтых акцыяў? У душы вы супраць сучаснага дзяржаўнага ладу?

— Я можа быць Васю люблю ў душы — гэта мая прыватная справа.

* * *

— Як адаб’ецца нашае затрыманьне на навучаньні? Нас павыключаюць з ВНУ?

Дрозд:

— Мы вось якраз ладзілі сустрэчу зь Міністэрствам адукацыі. Нікога выключаць ня будуць! Ну там толькі двоешнікаў і прагульшчыкаў… А за палітыку — нікога!

* * *

Нехта з МУСаўцаў:

— Як вас клічуць: Алеся?.. Таня?…

— Воля!

— Ну цяпер мы вас дакладна ніколі не забудзем…

* * *

Міліцыянт:

— Да вы паглядзіце, як прыбалты жывуць! Ды яны ж нам зайздросьцяць! У параўнаньні з савецкім часам — мы жывем выдатна! Што вунь у Латвіі творыцца…

— А Літва?

— Да вы хоць былі там?

— Канешне! — паварочваючыся да іншых затрыманых, — Сябры, прапаную пасьля «адсідкі» разам на тыдзень зьезьдзіць у Вільню — там адпачнем і паглядзім — як жа ж «складана і цяжка» там жыць;).

* * *

— Кожны з тут прысутных быў затрыманы не на акцыі, а ў ваколіцах. Які закон я парушыла, гуляючы з каханым хлопцам у парку?

Выкладчык з АМУС:

— У нармалёвых людзей ёсьць нармалёвае пачуцьцё страху. Некаторыя тэлефанавалі 19-га ў міліцыю і запытваліся, ці можна сёньня выходзіць на вуліцу… А вы чаго там хадзілі? Дома трэба сядзець.

* * *

Выкладчык-псыхоляг, нэрвова пералічваючы і загінаючы пальцы:

— Вы, значыць, невінаватыя. Вы любіце Беларусь, хочаце зрабіць яе лепей, ня хочаце зьяжджаць, вы не падтрымліваеце гэты рэжым…

— Так.

* * *

Міліцыянт:

— У вас быў час падумаць над сваімі поглядамі. Ці зразумелі вы свае памылкі?

Хлопец з затрыманых:

— Раней я сабе ціха вучыўся, кніжачкі ціха чытаў і ў палітыку моцна ня лез. Але пасьля таго калі я адсядзеў 10 сутак — мае погляды дакладна вызначыліся.

* * *

Міліцыянт:

— Ня слухайце казачкі, якія вам распавядаюць у камэрах — пра затрыманьні і зьбіцьцё. Усё гэта казачкі! У іх устаноўка такая — распавядаць вам казкі.

— У нас у кожнага такая «казачка»…

* * *

Хлопец з затрыманых:

— З 20 чалавек у нашай камэры — 18 — людзі з вышэйшай адукацыяй. Вам гэта пра штосьці кажа?

Кажучы ў цэлым, арганізатары сустрэчы, яўна, не чакалі такога разьвіцьця падзеяў у часе размовы. Складалася ўражаньне, што сустрэчу праводзім мы, а не яны.У канцы я нават сказала заключнае слова ў стылі «давайце сябраваць, бо ўсе разумныя людзі рана ці позна будуць разам ісьці адной калёнай», падзякавала ім, што зашлі да нас:). Сп. Дрозд вымушаны быў проста працягнуць мае словы.

Так, расьпіраў гонар, што мы аргумэнтавана спрачаліся, една, разумна, не паддаючыся на правакацыі. Крыху расчараваньня ад таго, што часта гэтыя дарослыя мужчыны з вышэйшай адукацыяй, седзячы перад намі — збольшага студэнтамі — казалі проста нелягічныя рэчы, не адпаведныя гісторыі, не адказвалі на пытаньні, мітусьліва выкручваліся. Мы падсьвядома чакалі, што яны будуць больш моцныя, а яны непрыемна слабыя. Яны баяцца, яны апраўдваюцца.

Калі мы ўжо ўсталі, каб сыходзіць, адзін «кандыдат» запытаўся ў нас:

— Скажыце шчыра, у душы вы сябе адчуваеце як, «няўдачнікамі» з-за таго, што вас сюды так пасадзілі?

Нехта з хлопцаў з апошняга шэрагу кіўнуў:

— Так.

У гэты ж час я адказала:

— Я пасьпяховая дзяўчына, і я ў жыцьці дамагуся ўсяго!

Выкладчык, яўна не чакаючы такога майго адказу, ціха адказаў хлопцу, які вызнаўся «няўдачнікам»:

— У гэтым і ёсьць ваша праблема.

Я ганаруся людзьмі, што прысутнічалі там, сядзелі за партамі і адстойвалі свае думкі. Іх перакананьне ўжо ня зьменіць нічога. Нават выпадковыя людзі (а такіх значны адсотак), якія сапраўды проста праходзілі міма Кастрычніцкай, цяпер дакладна маюць СВАЁ стаўленьне да сытуацыі ў краіне, маюць гатоўнасьць бараніць сябе і свой выбар. Як могуць нашы бацькі, што стаялі пад Акрэсьціна верыць у «стабільную і працвятаючую» краіну, калі іх дзеці-студэнты кінутыя за краты, а па тэлебачаньні іх называюць наркаманамі і паказваюць сфабрыкаваныя рэпартажы?

Тых людзей, хто прайшоў праз Акрэсьціна, Жодзіна — ужо нічога ня стрымае. Адтуль выйшлі ўпэўненыя людзі, перакананыя, свабодныя. І там (тут) на волі іх сустрэлі такія ж свабодныя і ўпэўненыя людзі, якія прайшлі праз Дзень Волі, праз ночы ў намётавым гарадку на Кастрычніцкай, пра людзкую салідарнасьць, калі людзі аддавалі тым, хто стаіць на пляцы, свае курткі, прывозілі ежу. Калі побач стаялі студэнты і выкладчыкі, школьнікі і старэнькія бабулькі, якія ў адну ноч перад Акрэсьціна сьпявалі нам «Магутны Божа…»

Я ганаруся тым, што мы робім гісторыю. Ганаруся тым, што мы сьвядомыя, упэўненыя і моцныя. Мы пераможам — я гэта ведаю.

*Усе цытаты я запісваю па памяці, бо ніякіх нататнікаў і асадак з сабою ня было.

Tarka

studenty.by

Каментары

 
Націсканне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні.

Цяпер чытаюць

Чакаецца новы раўнд перамоваў між Беларуссю і ЗША — літоўскі СМІ9

Чакаецца новы раўнд перамоваў між Беларуссю і ЗША — літоўскі СМІ

Усе навіны →
Усе навіны

Зяленскі і Трамп збіраюцца абмеркаваць пастаўкі амерыканскай зброі ва Украіну

Расійскі летні наступ: як змянілася сітуацыя ва Украіне за месяц у чэрвені1

Невядомыя называюцца журналістамі жоўтай прэсы і пішуць беларусам з прапановай уступіць у каманду Сяргея Ціханоўскага16

Стала вядома пра вызваленне прэс-сакратара А1 Мікалая Брэдзелева6

На фронце загінуў намеснік галоўнакамандуючага ВМФ Расіі 6

Заўтра стане халадней, а з нядзелі зноў горача11

У Палтаве паказалі наступствы ўдару па горадзе

Дзмітрыя Лукашэнкі не было з бацькам і братамі на адзначэнні 3 Ліпеня34

Форвард зборнай Партугаліі і «Ліверпуля» Дыёгу Жота загінуў у аўтакатастрофе праз некалькі дзён пасля свайго вяселля1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Чакаецца новы раўнд перамоваў між Беларуссю і ЗША — літоўскі СМІ9

Чакаецца новы раўнд перамоваў між Беларуссю і ЗША — літоўскі СМІ

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць