23 студзеня памёр беларускі пісьменнік Віктар Гардзей. Яму было 78 гадоў.
Віктар Гардзей нарадзіўся 19 жніўня 1946 года ў вёсцы Малыя Круговічы Ганцавіцкага раёна.
У маладосці працаваў у ляхавіцкай раённай газеце «Будаўнік камунізму» і ганцавіцкай раённай газеце «Савецкае Палессе», у 1984 годзе завочна скончыў факультэт журналістыкі БДУ.
У 1983 годзе пераехаў у Мінск, дзе працаваў у рэдакцыях часопісаў «Беларусь», «Родная прырода», «Маладосць», «Полымя», «Вожык». У часопісе «Маладосць» быў намеснікам галоўнага рэдактара.
Да 2010 года працаваў у выдавецтве «Мастацкая літаратура», у 2010—2015 гадах — загадчык аддзела прозы і паэзіі газеты «Літаратура і мастацтва».
Літаратурную працу пачаў у 1963 годзе. Аўтар шматлікіх зборнікаў паэзіі для дарослых і дзяцей, выдаў таксама кнігі прозы «Дом з блакітнымі аканіцамі» (1984), «Карані вечнага дрэва» (1988), «Уратуй ад нячыстага» (1995), «Ці то грэбля, ці то гаць» (1996) і інш.
Пераклаў на беларускую мову раманы Гюстава Флабера «Саламбо» і Роберта Льюіса Стывенсана «Чорная страла», аповесць-казку Эрнста Тэадора Амадэя Гофмана «Шчаўкунчык і мышыны кароль», кнігу казак народаў Еўропы «Хрустальны калодзеж» і інш.
З 1979 года быў членам Саюза пісьменнікаў Беларусі, лаўрэатам Літаратурнай прэміі імя Івана Мележа і літаратурнай прэміі «Залаты купідон».
У вёсцы Малыя Круговічы да 50-годдзя пісьменніка імем Віктара Гардзея была названая вуліца, на якой ён нарадзіўся і жыў, а на месцы дома, дзе ён жыў, у 2017 годзе паставілі памятны знак.
«Калісьці працавалі разам, і Гардзей, даведаўшыся, што я люблю Стральцова, падарыў мне рукапіс стральцоўскага эсэ «Рэцэнзія на чатырохрадкоўе». Не ведаю, чаму. Можа, палічыў, што так лепей захаваецца. А яно і ляжыць, узяў з сабой у Літву нават. Надта дарагі мне той нечаканы падарунак. Ад чалавека з добрым сэрцам», — напісаў у фэйсбуку, даведаўшыся пра смерць Віктара Гардзея, літаратурны крытык Ціхан Чарнякевіч.
Развітанне з Віктарам Гардзеем адбудзецца 25 студзеня з 12:00 да 13:00 на вуліцы Куляшова, 49.
Цяпер чытаюць
Дырэктарка эталоннага калгаса ў Добрушы 12 гадоў хавала падзеж і збівала падначаленых. Аднаго спрабавала накарміць сіласам18
Каментары