У Вялікабрытаніі суд не стаў дэпартаваць албанца-злачынцу, таму што ягоны сын есць толькі брытанскія нагетсы
Іміграцыйны трыбунал вырашыў, што раздзяляаць дзіця з бацькам нельга, а ў Албаніі хлопчык будзе няшчасны.
Албанскаму злачынцу было дазволена застацца ў Вялікабрытаніі часткова з-за таго, што ягоны сын не есць замежныя нагетсы.
Іміграцыйны трыбунал пастанавіў, што для 10-гадовага хлопчыка было б «празмерна жорстка» пераехаць з бацькам у Албанію з-за яго асаблівай адчувальнасці да ежы.
Адзіным прыкладам, прыведзеным у судзе, стала яго непрыманне «тыпу курыных наггетсаў, даступных за мяжой», піша The Telegraph.
39-гадовы албанец Клевіс Дзіша прыехаў у Вялікабрытанію нелегальна ў лютым 2001 года. Яму тады было 15 гадоў, у краіну ён прыехаў адзін. Дзіша выкарыстаў падробленае імя і схлусіў, што нарадзіўся ў былой Югаславіі.
Хоць яму адмовілі ў прытулку, у 2007 годзе ён атрымаў брытанскае грамадзянства пасля таго, як яму спачатку далі часовы, а потым пастаянны дазвол на жыхарства. У 2006 годзе ён сустрэў сваю партнёрку, таксама албанку, якая атрымала брытанскае грамадзянства. У іх нарадзіліся дзве дачкі і сын.
У верасні 2017 года Дзіша атрымаў два гады турмы: яго злавілі з 250 000 фунтаў наяўнымі, якія былі прызнаныя даходамі ад злачыннай дзейнасці.
Тагачасны міністарка ўнутраных спраў Прыці Патэл распарадзілася адносна яго дэпартацыі ў Албанію і пазбаўленні брытанскага грамадзянства, бо яно было атрымана падманным шляхам.
Дзіша падаў апеляцыю і атрымаў падтрымку суддзі ў іміграцыйным трыбунале ніжэйшай інстанцыі. Суд пастанавіў, што дэпартацыя была б «празмерна суровай» у адносінах да яго 10-гадовага сына, вядомага пад ініцыялам C, паколькі хлопчык або застаўся б у Вялікабрытаніі без бацькі, або вымушаны быў бы пераехаць у Албанію.
Судовае разбіральніцтва тычылася «дадатковых» патрэбаў C, на якія спасылаліся толькі стажор-адукацыйны псіхолаг (рэзюмэ якога суд так і не атрымаў), а таксама сусед і сябар сям'і.
У судзе адзначылі, што ў хлопчыка не было афіцыйнага дыягназу, звязанага з асаблівымі адукацыйнымі патрэбамі, але ў яго быў спецыяльны навучальны план для працы з «эмацыйнай рэгуляцыяй, самастойнасцю, чытаннем і лістом».
Адвакаты Дзішы заявілі, што патрэбы C, для якога албанская мова з'яўляецца роднай, таксама ўключаюць «адчувальнасць да некаторых відаў адзення, такіх як шкарпэткі», а таксама пэўныя прадукты харчавання, з-за якіх ён «заміраў і адмаўляўся што-небудзь рабіць».
У выніку суддзя задаволіў апеляцыю бацькі супраць дэпартацыі, спаслаўшыся на парушэнне яго права на сямейнае жыццё ў адпаведнасці з Еўрапейскай канвенцыяй па правах чалавека (ЕКПЧ) і ўплыў яго высылкі на сына.
Аднак суддзя вярхоўнага трыбунала не пагадзіўся з тым, што дадатковыя патрэбы дзіцяці не могуць быць задаволеныя ў Албаніі.
Суддзя Дэвід Мэрыган адзначыў, што адзіным прыкладам, прыведзеным у судзе, было тое, што хлопчык не есць замежныя курыныя наггетсы.
«Мы не ўпэўненыя, што гэты адзіны аргумент дасягае таго ўзроўню жорсткасці, які дазволіў бы разумнаму суддзі прызнаць сітуацыю «празмерна жорсткай», — заявіў суддзя.
Ён накіраваў справу на паўторны разгляд у суд ніжэйшай інстанцыі, каб разгледзець «адзінае пытанне» — ці будзе дэпартацыя бацькі сапраўды празмерна жорсткай у адносінах да 10-гадовага сына. Справа застаецца ў разглядзе.
Каментары