«Мару, каб кожны мой вучань знайшоў у жыцці свайго крышталёвага жураўля»

Яе Бог надзяліў усім: прыгажосцю, розумам, мудрасцю, талентам.

Гэта проста неверагодна, што мы з Інэсай Уладзіміраўнай Зубрылінай столькі гадоў у нашым маленькім гарадку Дзятлаве хадзілі па адных і тых жа вуліцах, бывалі на розных мерапрыемствах, але зусім не былі знаёмыя. І калі надоечы ўбачыла па тэлевізары, што

настаўніца англійскай мовы з Дзятлаўскай гімназіі прызнана лепшым настаўнікам года Беларусі і ўзнагароджана "Крышталёвым жураўлём"

Як толькі Інэса Уладзіміраўна вярнулася са сталіцы і крышку адпачыла, я напрасілася на сустрэчу. Сярэдняга росту, зграбная, нібы дзяўчына, з разумнымі добрымі вачыма, у якіх свеціцца прыязнасць і лагода.

Калі пачалі размаўляць, высветлілася, што

я добра ведала яе дзядулю Дзмітрыя Ульянавіча і бабулю Яўгенію Іонаўну Новікавых. Абое працавалі настаўнікамі

Тата Інэсы Уладзіміраўны, таксама гісторык, доўгі час працаваў у школе, а потым — у пашпартным стале ў міліцыі.

Мама была юрыстам, вельмі таленавітым, высакакласным спецыялістам. На вялікі жаль, яна рана пайшла з жыцця.

У радні Інэсы Зубрылінай вельмі шмат хто звязаў свой лёс з выхаваннем і навучаннем дзяцей.

Напрыклад,

прадзед у свой час быў дырэктарам гімназіі ў Мсціславе,

— Калі я была маленькая, бабуля ці дзядуля бралі з сабой у школу, бо дома не было з кім пакінуць.

Садзілі на апошнюю парту і загадвалі сядзець ціхенька, слухаць уважліва, што кажуць вучні. Так на апошняй парце я і вырасла,

— Усім вядома, што праца настаўніка нялёгкая. Яна аднімае шмат сіл і часу. Чым вы, так бы мовіць, расслабляецеся пасля заняткаў, якое ў вас хобі?

— О, у мяне шмат захапленняў! І найпершае —

вельмі люблю падарожнічаць, даведвацца, як жывуць людзі ў іншых краінах,

Дасканалае валоданне англійскай мовай дае мне такую магчымасць.

— Шмат дзе пабывалі?

— Так. Я наведала Галандыю, Бельгію, Польшчу, Германію, Арабскія Эміраты. А свет жа такі вялікі, і ўсюды хочацца пабываць. Вярнуўшыся з падарожжа, я заўсёды расказваю сваім вучням аб усім, што бачыла і чула, дзялюся з імі ўражаннямі. Кажу: будзеце добра вучыцца, і вы зможаце там пабываць. Думаю, што гэта заахвочвае іх да старанных заняткаў англійскай мовай ды і іншымі прадметамі,

падкрэсліваю, што ў сучасным свеце нельга быць неадукаваным чалавекам.

А яшчэ я вельмі люблю музыку. У свой час скончыла Дзятлаўскую музычную школу па класе раяля. Маю дома свой інструмент і часта іграю на ім. Асабліва калі самотна, а гэта, па-мойму, бывае ў кожнага чалавека, я саджуся за раяль, і чароўныя гукі музыкі, нібы крынічнай вадой, вымываюць з душы дрэнны настрой, і свет здаецца зусім інакшым: святлейшым і прыгажэйшым. Таму я вельмі ўдзячна тым людзям, якія дораць нам цудоўныя музычныя творы.

— Ледзь не забылася спытаць ці не пра самае галоўнае: у вас ёсць сям’я?

— Так. Муж і цудоўная дачушка Даша, якая ўжо вучыцца ў семым класе.

— Цяпер, калі я ведаю пра ваш радавод, здагадваюся, і дзе вы жывяце: гэта прыгожы ўтульны дом на вуліцы Савецкай, ля якога вельмі шмат кветак. Так?

— Правільна. Я вельмі люблю кветкі: і хатнія, і тыя, што растуць на дварэ. На жаль, не заўсёды хапае часу вырасціць усё, што хацелася б. І ўрокі, і я ж узначальваю прафсаюзную арганізацыю ў гімназіі. А гэта таксама справа няпростая.

— Інэса Уладзіміраўна, вы па тэлевізары сказалі, што вельмі ўдзячны за перамогу ў Рэспубліканскім конкурсе, за хрустальнага жураўля сваім вучням. Гэта было так кранаюча, калі настаўнік дзякуе вучням за свае поспехі…

— Так яно і ёсць. Яны мае жураўлікі. Я іх усіх вельмі люблю і так хачу, каб былі шчаслівыя і каб кожны знайшоў у жыцці свайго крышталёвага жураўля.

Леанарда Юргілевіч, Дзятлаўскі раён

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0