Архіў

Вiктар Шнiп. ВЕРШЫ

№ 18 (115) 1998 г.

Вiктар Шнiп

 

***

Я не прывыкну да дажджоў нiколi,

Як не прывыкнуць душам да турмы,

Якiя зьведалi грахоўнасьць волi

I помняць шлях ад дому да карчмы.

А дождж iдзе, як Божы суд, бясконцы,

I мёртвы бруд змываецца зь зямлi.

I лiсьце жоўтае, як рэшткi сонца,

На чорнай, нiбы нэкралёг, ральлi.

I я гляджу з вакна, як з дамавiны,

Якая цiха праз патоп плыве.

I я шапчу iмя сваёй жанчыны,

Якая невядома дзе жыве

I любiць дождж. За што? Сама ня знае

I знаць ня хоча, бо жыцьцё iдзе

I хвiлю кожную ў нябыт зьнiкае,

Як бруд, як лiсьце жоўтае ў вадзе.

***

Гэта ноч, нiбы воўк, за вакном,

Гэта вецер ганяе лiстоту...

Не кажы, што мы сумна жывём,

Не кажы, не люблю пра самоту.

Дзень прайшоў, быццам бы й не было,

I здаецца, нiколi ня будзе.

Дзень прайшоў, бы згарэла сьвятло,

На якое малiлiся людзi.

Як сьвiтаньне, пральецца вiно,

I паўторацца словы самоты...

Гэта ноч заглядала ў вакно,

Гэта Храм будаваўся зь лiстоты...

ЗАМКНУЦЦА...

Замкнуцца ў кватэры ад гэтага сьвету,

Дзе ўсё анiгэтак i ўсё анiтак, —

Нiбыта жывому патрапiць у Лету,

Нiбы па пустэльнi ўцякаць ад сабак.

Замкнуцца ў кватэры — патрэбна кватэра,

Дзе ты не залежыш ад тых, хто ў табе

Разбуджвае зьвера i, дражнячы зьвера,

Душу тваю топiць у чорнай журбе.

Замкнуся ў кватэры i вокны завешу,

Са сьвечак сьцячэ па кватэры сьвятло,

Нiбы па канаве... Душу не суцешу,

I век не вярнуся ў краiну Было.

***

Мне проста хочацца ў Амэрыку,

А не ўцякаць адсюль, бо не ўцячэш

Ад клёнаў, белых руж у сквэрыку,

Ад адзiноты, у якой жывеш,

Нiбыта ў бочцы Дыяген.

I мiж зямлёй i небам, як мiж сьцен,

Хаджу, няздольны перайначыць сьвет,

Дзе ўсё няпэўна, нiбы далягляд,

Дзе мы ад кавы i ад цыгарэт

Ня можам адрачыся, як ад сьвят,

Што Богам дадзены. Хаджу адзiн

Самотны, п’яны, нiбы сукiн сын,

Якому хочацца ў Амэрыку,

Дзе не чакае там яго нiхто...

Прайду, нiбы праз сон, па сквэрыку

I сяду я ў савецкае аўто,

Нiбыта ў бочку...

***

Мы — белая Азiя, цiхi пясок,

Што ветрам узносiцца аж да аблок

I сыплецца ўнiз i зьнiкае, як сон.

Мы — белая Азiя, ты — азiят,

Якi адно знае — дарогу да хат,

Дзе сала ядуць i дзе п’юць самагон.

Ты хочаш нямнога — ты хочаш пажыць,

Таму i ў душы тваёй мёртва ляжыць

Тутэйшай самоты i гжэчнасьцi лёд.

I ты азiят, ты ня любiш мяне,

Бо я не хачу жыць у цiхiм багне.

Я помню, што мы — эўрапейскi народ.

 

 

Каментары

Цяпер чытаюць

Жанчыну-пульманолага з 30-гадовым стажам адправілі ў калонію па трох палітычных артыкулах9

Жанчыну-пульманолага з 30-гадовым стажам адправілі ў калонію па трох палітычных артыкулах

Усе навіны →
Усе навіны

У Мінску здарыўся чарговы патоп

Шрайбман: Лукашэнка больш прагматычны за Пуціна10

У Закарпацці падлеткі 13, 14, 16 і 17 гадоў згвалтавалі 46-гадовую жанчыну3

Палітвязню з Маладзечна, у якога няма адной нагі, прысудзілі 4 гады калоніі1

Блогер-канспіролаг Вірус спыняе сваю дзейнасць, бо ніхто яму не данаціў13

«Прагноз кіроўцы — 15—16 гадзін на мяжы». Пасажыры аўтобусаў, што едуць у Літву, скардзяцца на незвычайна доўгае чаканне1

«Нават дарослыя хацелі далучыцца». Як беларусы ў эміграцыі арганізавалі летнік для дзяцей у Белавежскай пушчы

Застаўся без парэчак. Уладальнік гадавальніка пад Мінскам — пра тое, як надвор’е паўплывала на працу1

Топ-менеджарка Astronomer, якая абдымалася з CEO кампаніі на канцэрце Coldplay, таксама звольнілася4

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Жанчыну-пульманолага з 30-гадовым стажам адправілі ў калонію па трох палітычных артыкулах9

Жанчыну-пульманолага з 30-гадовым стажам адправілі ў калонію па трох палітычных артыкулах

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць