Жонка Алеся Бяляцкага Наталля Пінчук сустракае яго на вакзале Мінска з турмы ў 2014 годзе.
— Што вы адчуваеце ў гэты дзень?
— Пачуцці дастаткова супярэчлівыя. Найперш радасныя эмоцыі. Разам з тым разгубленасць і нечаканасць. Радасна, што прэмію атрымаў Алесь. Гэта прэмія не толькі Алесю. Рада за яго, рада за іх і ўдзячная [Нобелеўскаму] камітэту.
— Наколькі для Алеся важная была праваабарончая дзейнасць?
— Гэта было сэнсам яго жыцця. Толькі так.
— Хто сёння першы вам пазваніў, калі стала вядомая навіна, калі гэта не сакрэт?
— Я ішла па вуліцы, і тут звоніць мая сяброўка. І за паўхвіліны выклала ўсю інфармацыю і сказала: «Усё, заканчваю, зараз табе будуць усе званіць».
Апошні ліст ад Алеся прыйшоў 4 кастрычніка. А напісаў ён яго на дзень нараджэння, на свой юбілей, 25 верасня. 9 дзён ішоў гэты ліст з Мінска ў Мінск, з Валадаркі дадому. Вось што ён пісаў у гэтым лісце:
«Сёння юбілей. Дзіўны юбілей. Ціхі, спакойны. Нешта на юбілеі мне не шанцуе. [50-годдзе Бяляцкі таксама сустрэў у зняволенні.] Не верыцца, што мне 60 гадоў. Здаецца, то камусьці іншаму».
— Як вы думаеце, атрыманне Алесем Бяляцкім Нобелеўскай прэміі паўплывае на яго лёс і лёс Беларусі?
— Я б вельмі хацела, каб гэта паўплывала, але я баюся на што-небудзь пакуль што спадзявацца. У мяне ёсць вялікае жаданне, у мяне ёсць вельмі вялікае жаданне, каб Алесь і ўсе яго паплечнікі выйшлі на волю.
Цяпер чытаюць
Крык душы Бяспалава пра Ціханоўскага: Ён ператвараецца ў Лукашэнку 2.0, гэта траянскі конь82
Каментары