«Мікі 17»: зорка «Змяркання» грае ў шалёнай камедыі, і гэта варта бачыць
Роберт Пацінсан атрымаў папулярнасць як вампір з фільма «Змярканне», потым здымаўся ў незалежным кіно. А цяпер ён — зорка фантастычнай камедыі «Мікі 17» ад аскараноснага рэжысёра. Такое шалёнае кіно нельга прапусціць.
У «Мікі 17» (Mickey 17) грымучая кампанія стваральнікаў. Амерыканскія прадзюсары фільма неаднаразова атрымлівалі «Оскар», ёсць статуэтка і ў паўднёвакарэйскага рэжысёра. Гаворка пра 55-гадовага Пон Джун Хо — шэсць гадоў таму па ўсім свеце прагрымелі яго «Паразіты», і за той фільм Пон Джун Хо атрымаў саму прэстыжную кінаўзнагароду.
У новай стужцы ён вярнуўся да жанру небанальнай і разумнай камедыі. «Мікі 17» — экранізацыя рамана Эдварда Эштана «Мікі 7», які выйшаў у 2022 годзе.
У цэнтры абодвух твораў знаходзіцца Мікі Барнс, гісторык па адукацыі, але ж для фільма яго лёс трошкі змянілі. Барнс адкрывае разам з сябрам бізнэс — прадае макаруны, французскае міндальнае печыва з крэмам. Але ж аказалася, што і на макарунах можна ўляпацца ў непрыемнасці. Мікі з сябрам аказаліся вінныя шмат грошай крымінальнаму босу, які можа знайсці цябе нават ва Улан-Батары.
Як выратаваць сябе? Мікі наймаецца ў місію па каланізацыі планеты пад назвай Нільфхейм, бо ў космасе яго быццам не знойдуць і не папросяць доўг назад. Праўда, потым разумее, што варта было чытаць дамову больш уважліва, таму што цяпер ён «расходнік»: Мікі выконвае для калоніі самыя небяспечныя заданні, а калі памірае, яго проста кланіруюць.
Як можна зразумець з назвы фільма, кланіраваць даводзіцца шмат, і герой стужкі — гэта ўжо сямнаццатая версія Мікі. Аднойчы адзін з клонаў Мікі губляе сувязь з базай, яго лічаць памерлым і з чыстым сумленнем ствараюць новага Мікі. І з гэтага моманту ўсё ідзе не па плане.
«Мікі 17» — разумная сатыра на свет капіталізму, дзе простыя людзі таксама робяцца расходным матэрыялам. Аўтары даводзяць гэтую сатыру да абсурду і выкручваюць яго на максімум: напрыклад, спецыялісты настолькі не клапоцяцца пра Мікі, што яго цела выпадае з апарату для кланавання проста на падлогу, а адной з версій Мікі даюць пажыць усяго 15 хвілін.
Праз увесь гэты абсурд і складанасць фільм атрымаўся грувасткім і не самы зручным для прагляду, але пры гэтым самадастатковым. Гэта незвычайная камедыя, бо добра, калі вы ўсміхнецеся хоць некалькі разоў за фільм.
Калі глядзець глыбей, у Пон Джун Хо атрымаўся нашмат больш сур'ёзны і важны фільм, чым здаецца адразу. І справа зусім не толькі ў капіталізме — дарэчы, увагай да гэтай тэмы стужка нагадвае знакамітую «Гульню ў кальмара». Тыя, хто глядзеў легендарны паўднёвакарэйскі серыял, зробяць і іншыя аналогіі: напрыклад, у абодвух праектах гаворка ідзе пра людзей, якія збанкрутавалі і шукаюць паратунку.
«Мікі 17» паказвае, як за высокімі матывамі могуць хавацца дробныя жаданні. Мы прывыклі бачыць у фантастыцы гераічныя сюжэты, поўныя надзеі на лепшую будучыню. Але вось вам Зямля будучыні, дзе людзі стаяць у велізарнай чарзе, каб толькі збегчы з гэтай планеты, а самі трапляюць у яшчэ горшыя ўмовы.
Гаворка пра самазакаханага палітыка Кенета Маршала, які прайграў выбары на Зямлі і выкарыстоўвае каланістаў, каб рэалізаваць усю сваю прагу да ўлады, а іншыя дапамагаюць яму са страху. Бадай, гэтая будучыня выглядае больш верагоднай за гераічныя гісторыі, і так лёс Мікі Барнса аказваецца бліжэйшым да нашай рэальнасці, чым здавалася.
«Мікі 17» — гэта яшчэ і прыклад стужкі, у якой стваральнікі не баяцца эксперыментаў. У час кінафраншыз і блакбастараў, дзе поспех амаль гарантаваны, амерыкана-карэйская каманда з Брэдам Пітам сярод прадзюсараў стварае шалёны праект з навуковай фантастыкай не для ўсіх. Тут робяць соус з іншапланецян, пагражаюць за макаруны бензапілой і, здаецца, зусім не клапоцяцца пра тое, спадабаецца вам гэта ці не.
Калі вы любіце кіно, не варта прапусціць гэты фільм.
«Наша Нiва» — бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ
Каментары