Ген выжывання: навукоўцы разгадалі сакрэт афрыканскага племені, якое амаль не п'е вады і есць толькі мяса
На паўночным захадзе Кеніі, у адным з самых непрыдатных для жыцця куткоў планеты, дзе цень — рэдкасць, а вада — на вагу золата, тысячагоддзямі жыве племя туркана. Іх існаванне — сапраўдны выклік сучаснай навуцы і ўнікальнае акно ў гісторыю чалавечай адаптацыі. Нядаўна вучоныя здолелі раскрыць сакрэт здароўя пры хранічным абязводжванні.
Зямля туркана — гэта велізарны засушлівы ландшафт на паўночным захадзе Кеніі, аднак качавы лад жыцця выводзіць іх далёка за яго межы: на захад — ва Уганду, на паўночны захад — у Паўднёвы Судан, а на поўнач — у Эфіопію. Ва ўсім гэтым рэгіёне тэмпература рэгулярна перавышае 50°C. Дажджы ідуць кароткімі, непрадказальнымі перыядамі, таму штодзённы пошук вады для сябе і сваіх статкаў коз і вярблюдаў — гэта пытанне выжывання. Шлях па ваду можа займаць некалькі гадзін у дзень па выпаленай зямлі.
У такіх умовах, дзе земляробства немагчыма, іх рацыён стаў адлюстраваннем вынаходлівасці: на 70-80% ён складаецца з прадуктаў жывёльнага паходжання — малака, крыві і мяса. Гэта звычайная практыка для жывёлагадоўчых супольнасцяў па ўсім свеце.
Падчас працяглага даследавання ладу жыцця грамады туркана і вывучэння проб крыві і мачы для ацэнкі іх здароўя міжнародная каманда кенійскіх і амерыканскіх навукоўцаў выявіла ўражлівы парадокс — каля 90% людзей, якіх абследавалі, былі хранічна абязводжаныя (яны выпіваюць усяго 1,5 літра вады ў дзень — чвэрць ад таго, што звычайна патрабуецца для выжывання прышэльцам у гэтай мясцовасці), але ў цэлым здаровыя.
Генетычны ключ, выкаваны 5000 гадоў таму
Як пішуць самі даследчыкі ў сваім артыкуле на сайце Каліфарнійскага ўніверсітэта (Берклі, ЗША), атрымаўшы дазвол ад старэйшын і мясцовых уладаў, іх каманда секвенавала 367 поўных геномаў туркана і прааналізавала больш за 7 мільёнаў генетычных варыянтаў. Аналіз выявіў восем участкаў ДНК, якія зведалі моцны натуральны адбор, але адзін ген, STC1, вылучаўся асабліва.
Ён адыгрывае дзве жыццёва важныя ролі. Па-першае, гэты ген актыўна працуе ў нырках, рэагуючы на антыдыўрэтычны гармон. Гэта дазваляе арганізму туркана вельмі моцна канцэнтраваць мачу і губляць мінімальную колькасць каштоўнай вадкасці.
Па-другое, ён таксама абараняе ныркі ад прадуктаў распаду, якія ўтвараюцца пры пераварванні ежы, багатай на пурыны (чырвонае мяса). Гэтыя рэчывы, такія як мачавіна і мачавая кіслата, у многіх людзей выклікаюць падагру, але сярод народа туркана гэта захворванне практычна не сустракаецца.
Цікава, што гэтыя генетычныя адаптацыі, паводле аналізу, супадаюць па часе з высыханнем (арыдыфікацыяй) Паўночнай Афрыкі каля 5000 гадоў таму. Калі клімат станавіўся ўсё больш суровым, натуральны адбор спрыяў тым, хто меў генетычныя перавагі для выжывання ў пустыні.
Калі гены становяцца пасткай: эвалюцыйная неадпаведнасць
Аднак гісторыя на гэтым не заканчваецца. Як адзначаюць аўтары, калі прадстаўнікі племені перабіраюцца ў гарады, іх унікальная генетычная «суперздольнасць» ператвараецца ў праклён. Гэтая з'ява вядомая як эвалюцыйная неадпаведнасць: адаптацыі, карысныя ў адным асяроддзі, становяцца шкоднымі ў іншым.
У горадзе, дзе вада даступная, а ў дыеце з'яўляюцца вугляводы, генетычныя налады пачынаюць працаваць супраць арганізма. Параўнанне гарадскіх і сельскіх жыхароў народа туркана паказала, што ў першых значна часцей сустракаюцца гіпертанія, атлусценне і іншыя «хваробы цывілізацыі».
Гэта адкрыццё мае глабальнае значэнне. Яно дапамагае зразумець, чаму многія традыцыйныя народы па ўсім свеце пачынаюць пакутаваць ад «хвароб цывілізацыі», калі мяняюць свой лад жыцця. Іх гены проста не прыстасаваныя да новых рэалій.
Даследаванне, вынікі якога апублікаваны ў часопісе Science, праводзілася ў цесным супрацоўніцтве з самімі прадстаўнікамі племені туркана. Цяпер навукоўцы нават ствараюць падкаст на іх роднай мове, каб расказаць пра вынікі і даць практычныя парады тым, хто сутыкнуўся з праблемамі са здароўем пасля пераезду ў горад.
Каментары