Arciom Arašonak

Bajanist Łukaš

Ja pračnuŭsia a piataj hadzinie viečara i adłučana ŭtaropiŭsia ŭ niabiesna-błakitnuju stol; nieruchoma lažaŭ, zachinuty ŭ nasroź pramokłaje ad ułasnaha potu pakryvała, byccam niemaŭla ŭ pialuškach, i biespryčynna płakaŭ. Pasiaredzinie cpalni, byccam matros na pratezach, u takt majmu arytmičnamu sercu tupaŭ usimi čatyrma kancavinami stoł, na jakim ŭ hłybokim taziku praz łazurkavaje mroiva płyła šklanaja mademuazel «Marcini» ŭ abdymku z puzatym, jak švajcarski syravar, zbanom. Na plecienych kresłach spali paluboŭniki — maje skuranyja štany, ilnianaja kašula i dziavočyja trusiki. Lustra hladzieła na ŭsiu hetuju bahiemnuju hurtavuchu svaim pustym srebranym vokam. Ja pa-hudzinieŭsku vyzvaliŭ ruki z bavaŭnianych ucichamirvalnikaŭ i dakranuŭsia da ramki partreta, jaki visieŭ nad hałavoj. Pryhadać proźvišča mastaka akazałasia niemahčyma — kłapatlivaja śviadomaść apošnija dni rabiła ińjekcyi zabyćcia. Pieršy tydzień było baluča, druhi — nia pamiataju, treci — mnoju zaniałasia jašče i niańka-padśviadomaść.

Ad zmročnych dumak ratavaŭ tolki papski kryž napaŭstruchniełaj šyby. Ja jašče raz zirnuŭ na partret, potym na stos falijantaŭ, na bronzavuju fihurku Aviceny i ŭ dumkach, nia zvodziačy z alejnaha padvojnika vačej, zapytaŭsia: «Spa- dar antykvar, kolki vy daścio mnie za hetuju kalekcyju knih?»

«Vykińcie ŭsio na śmietnicu, heta nie kaštuje i dalara!» — pačułasia z padvakońnia.

«Vy ździekujeciesia ź mianie… Učora zabrali srebrany adbitak «Miašečnicy»… Heta nachabstva! Nachabstva! Na… ch…»

Ja małankava skinuŭ pakryvała na padłohu, raźjušana rasčyniŭ framuhu, i piramida z papiarovych blokaŭ čałaviečych idej pavaliłasia ŭ ciomnaje pradońnie vulicy. Bukinistyčnyja rarytety hłucha pluchnulisia ŭ łužynu. Spužanaja čarhovym maim prypadkam mucha ŭźlacieła z marmurova-chałodnaj bulbiny, sieła na blašany rukamyjnik i malitoŭna skłała piarednija łapki.

Ja schapiŭ akamianieły kłubień i špulnuŭ śledam na kramianista-popielny tratuar. Unizie pačułasia łajanka i vałtuźnia — biazdašniki pačali svarycca z-za darunkaŭ, što niečakana zvalilisia im z prytułku mrojaŭ, potym praklony ciotki Marty ź pieršaha pavierchu, jaje ciažkija kroki, kierchiekańnie i škadavańnie. Ja začyniŭ akno i pryhłušyŭ śviatło. Na chvilinu nadyšło supakajeńnie, jakoje raptoŭna pieratvaryłasia ŭ sucelnuju biezvychodnaść. Niadužaje cieła znoŭ ukryłasia bujnym potam, ale ja, chistajučysia, dačykilhaŭ da stała, prahłynuŭ žmieniu zaspakajalnaha i prypaŭ vusnami da mademuazel «Marcini».

Lipieńskaja ciepłynia raźliłasia pa asteničnym ciele. Žyćciaradasnaja, intymna-prycišanaja melodyja saksafanista hučała ŭ haračym, jak načny klub, čerapie. Tlennaja abałonka ciapier kiravałasia boskaj, harmaničnaj melodyjaj, jakaja pieranosiła mianie ŭ samaje sakralnaje paśla łožka mieściejka — vanny pakoj. Sam-nasam z unitazam čałaviek prymaje vyhlad bahamolca abo myślara, ale, jak ni kruci, pozu viečnaści čałaviek prymaje tolki ŭ kupalni. Kali vanna napoŭniłasia, ja zakinuŭ u vadu vodarnych miadźviedziek z marskoj soli, rassłabiŭsia i zasnuŭ. Abudziła mianie a dziasiataj hadzinie viečara polifaničnaja symfonija №40 Volfhanha Amadeja Mocarta, jakaja, dziakujučy vynachodztvu partatyŭnaha telefona, pieratvarała salon zatchłaha aŭtobusa ŭ staličnuju filarmoniju, a miestačkovy kirmaš — u elitny klub znaŭcaŭ klasyčnaj muzyki. Ja uziaŭ telefon ručnikom, nacisnuŭ na pimpku i prykłaŭ da vilhotnaha vucha.

— Alo…

— Sierž, pryvitańnie, — na druhim baku pačuŭsia pryjemny dziavočy hołas. — Čamu nie zachodziš? Ty mnie nie telefanavaŭ?

— Pryvitańnie… Zachodziŭ… Ranicaj telefanavaŭ, — ja sprabavaŭ havaryć badziora, ale ŭrešcie pramiamliŭ niejkuju łuchtu: — Tvoj brat skazaŭ, što…

— Jaki brat? Ty što, nie paznaŭ mianie? Sierž! — u hołasie pačułasia ŭstryvožanaść. — Niama ŭ mianie nijakaha brata. Heta ja, Lola…

— Lola? — mlava pierapytaŭ ja. — Ach, tak… Prabač…

Śviadomaść, jak raŭnivaja siadziełka, uparta chavała ad mianie fatazdymki ŭspaminaŭ, bajučysia, što ja znoŭ pačnu zachaplacca, abahaŭlać usio letuciennaje, zamiest taho kab pić horkuju miksturu žyćcia.

— Narešcie… Uspomniŭ…

— Ja vielmi rady čuć tvoj hołas, daražeńkaja.

— Słuchaj, ty nie zachvareŭ? Što z tvaim hołasam? — zaniepakojenaść uzrasła.

— Učora vystupaŭ va ŭniversytecie…

— Jakim universytecie?! Učora była niadziela! — kryknuła Lola, a potym zapłakała. — Ty znoŭ pačaŭ pić? Što ciabie moža vyratavać ŭ hetym žyćci?

— Kachańnie.

— Što ty ŭ im razumieješ, čerstvy prajdziśviet? Ty dumaješ, tolki tabie adnamu ciažka? Ty moh by mnie prosta patelefanavać…

— Supakojsia, daražeńkaja, supakojsia. U kachańni ja razumieju, što tolki ty dla mianie adzinaja i samaja piaščotnaja; tamu ja nie žadaŭ nahruvaščvać svaimi prablemami tvajo dabradziejnaje sercajka. Ja nie zabyŭ našaj sierady…

Ja chłusiŭ, bo škadavaŭ Lolu, chłusiŭ, bo ŭ niadzielu moh tolki ad adnaho jaje pacałunku raspłakacca, jak trochhadovy chłapčyna. Jana b abaviazkova spytała, što zdaryłasia, i mnie treba było b raskazać, jak maju maci nie puskajuć da mianie praź miažu, jak na maich vačach mašynaj źbiła sabaku, jak try halerei zapar admovili mnie ŭ instalacyjach i jašče tysiaču drobiaziaŭ, jakija mahli paranić łaskavaje, ale nie pa maładości chvoraje serca maładoj łatyški.

— Ja adčuvaju siabie ščaślivym tolki z taboju, — pradoŭžyŭ ja, — i mnie nieabchodna sustrecca. Nieadkładna.

— Ty pryjdzieš tolki dziela mianie? — hołas Loli hučaŭ uściešana.

— Kaniečnie. Mnie nieabchodna paviedamić tabie niešta vielmi važnaje.

— Ty vielmi miły… Ja abaviazkova pryjdu. Dzie my sustreniemsia?

— Klub «S» na Ratušnaj płoščy, apoŭnačy.

— Vielmi fajna. Ja budu čakać ciabie, kachany.

— Ja ciabie taksama. Całuju i nadziejna abdymaju. Da sustrečy.

Pakłaŭšy trubku, ja chucieńka prybraŭ svoj pakoj, pahaliŭsia, schapiŭ z kamody partmanet i vyjšaŭ z kvatery. Na pieršym paviersie mnie sustrełasia ciotka Marta, fihura jakoj u masianžovym śviatle kalidoru nahadvała nierasfarbavanuju matrošku.

— Dobry viečar, spadar Siaržuk! Kudy vy sabralisia ŭ takoje vietranaje nadvorje?

— Dobry viečar, ciotuchna Marta! Pajdu krychu prahulajusia… mnie niešta kiepska na dušy.

— Vy siabie zusim nie škadujecie! Nu zusim!..

— Kińcie, ciotuchna Marta! Kali ja budu siabie škadavać ciapier, u staraści ja budu škadavać, što škadavaŭ siabie ŭ maładości.

— U vas zaŭsiody znojdziecca adkaz, — z razhublenaj uśmieškaj pramoviła ciotka Marta i, užo źbirajučysia raźvitacca, zapytałasia: — A knihi pavykidvali navošta? Takija cudoŭnyja knihi! I na vulicu! Dziakuj bohu, ja paśpieła, biazdašniki b paraściahali ich sabie na samaskrutki.

— Biazdašnikam jany bolš patrebnyja abo handlarkam siemkami. Byccam vy zrabilisia b ščaślivaj, kali b pračytali ŭsiu klasyku śvietu? Ci vaš muž kachaŭ by vas hetak pałka, jak i raniej, ci ŭ adnačaśsie va ŭsim śviecie zapanavała b spraviadlivaść i čałaviekalubstva? Usie hetyja iściny, pierapisanyja miljonami hrafamanaŭ, viadomyja zdaŭna… — mnie zrabiłasia śpiakotna, było ciažka dychać. — Dosyć. Niešta ja znoŭ razharačyŭsia. Lepiej skažycie, ci nia znojdziecca ŭ vas pary tabletak zaspakajalnaha i parasona? Hladžu, livień moža pačacca!

Ciotka Marta, razumiejučy ŭsiu junackuju maksymizavanaść maich słoŭ, pa-svajacku ŭśmichnułasia i ciarpliva, sa škadobaju, pramoviła: «Dla ciabie ŭ mianie znojdziecca ŭsio. Oj, jaki ty schudnieły! Nie žadaješ harbaty?»

— Dziakuj vialiki! Potym niejak…

Zabraŭšy parason i raźvitaŭšysia z haspadyniaj, ja zbočyŭ z Mahiloŭskaj vulicy i pavolna pakročyŭ pa brukavanaj darozie. U niekatorych damach hareła śviatło, jašče pachła viačeraj i sałodkaj harčycaj. Była biez dvaccaci dvanaccataja. Na Teatralnym moście, kala pomnika Puškinu, mianie ledź nia źbili dvoje maładych velasypedystaŭ. Ja vyłajaŭsia na ich, ale jany pramaŭčali i pašparyli jašče šybčej. Abminuŭšy buchhaltarskuju škołu i piŭny namiot «Mikałajeŭskaje», la halerei ja ŭbačyŭ Andreja Duchoŭnikava, jaki zdala machnuŭ mnie rukoj i źnik razam z hurtam niamieckich mastakoŭ u svaim mastackim atelje.

Ź Lolaj my sustrelisia na brukavanym kruhlaku Ratušnaj płoščy, jak dźvie strełki na hadzińniku ratušy, akurat apoŭnačy. Pa dachach zabarabaniŭ zołki doždž, ale depresii, što čaściakom vosieńskimi viečarami zaciakała ŭ dušu, jak u vadaściokavuju trubu, ciapier nie było. Jaje cyhanskim pośvistam adhaniaŭ viecier razam ź biaskoncym tabunom vobłakaŭ za dalahlad dumak pra Adzinuju.

Ščaniačaje skuholeńnie padvarotniaŭ zahłušali parcałanavyja zvany na baročnaj viežy, jakija źnizu zdavalisia častkami raźbitaha viečnaściu miesiaca. Pastajalcam nievialičkaha hatelu, što mieściŭsia na pravym baku płoščy, mahło padacca ŭ vaskovym śviatle lichtaroŭ, što dźvie vytančanyja fihurki vieraśnioŭskich biesturbotnikaŭ zastyli ŭ pacałunku pa voli režysera javanskaha teatru cieniaŭ. Adziny ahieńčyk hareŭ u akiency domu Davida Simanoviča. Viecier padźmuŭ macniej, i Lola prytuliłasia hałavoj da maich hrudziej dy ledź čutna prašaptała: «Mnie vuścišna…»

Ja razharnuŭ parason, abniaŭ pradrohłuju dziaŭčynu i suciešyŭ: «Supakojsia, usio budzie dobra. Chadziem u klub, tabie treba sahrecca».

My spuścilisia pa šerych prystupkach u mahičny sklapok klubu «Daugava». Tut panavaŭ nastroj biesturbotnaści i chatniaja ciepłynia, jakija dapamahali zabycca pra lichtuhu i budzionnaść. Naviedvalnikaŭ nie było, dy-džej Alaksandras źjechaŭ na vychodnyja da svajakoŭ u Režycu. Stos jaho kružełak lažaŭ na nikielavanym kreśle i nahadvaŭ, što haspadar chutka vierniecca. Maładžavy barmen z srebranymi zavušnicami, zaŭvažyŭšy mianie jašče zdalok, ščyra abradavaŭsia, a potym saramliva-kakietliva machnuŭ mnie rukoj.

— Pryvitańnie, Artur! — adkazaŭ ja. — Znajomsia, heta Ijałanta — niepaŭtornaja i piaščotnaja žančyna Suśvietu, jakuju ja kachaju.

— Vielmi pryjemna, — dziaŭčyna praciahnuła svaju minijaturnuju dałońku.

— Narešcie, Sierž, ty znajšoŭ blizkaha čałavieka…

— Artur, ty pačynaješ raŭnavać? — žartaŭliva zapytaŭsia ja.

— Što ty! Ty zusim nie škadavaŭ siabie apošnija tydni. Dyj klinika ŭździejničaje na… — tut jon asioksia, zrazumieŭ, što chapnuŭ lišniaha, pieravioŭ pozirk ź mianie i pradoŭžyŭ: — Uździejničaje na zaniatych ludziej, ja čuŭ, vielmi stanoŭča.

— Napeŭna… A jak ty majeśsia?

— Dreń spravy, — Artur manierna abapiorsia na łokać i ciažka ŭzdychnuŭ. — Mianie kinuŭ Leanard…

— Hety stary? Znojdzieš sabie inšaha kachanka, a nia hetaha sivoha architektara. Ty ž nie žyvieš u dzieviatnaccatym stahodździ, jak Čajkoŭski ŭ pravincyjnym, artadaksalnam haradku, — supakojvaŭ ja. — U klubie byvaje šmat narodu, usio budzie dobra. Voś ubačyš…

— Dobra… — praciahnuŭ Artur, — ale ž ja nia hienij. Mnie vielmi ciažka znajomicca samomu…

— Zatoje ty hatuješ samyja čaroŭnyja kaktejli. Heta lepiej za słovy…

— Ja nia viedaju, što mnie rabić…

— Zabudź usio i zrabi nam dźvie «Tropiki».

My zaniali ź Lolaj nievialički stałok, jaki mieściŭsia na ŭzvyšeńni navoddal ad barnaj stojki, kab nie vysłuchoŭvać novaj spoviedzi niebaraki-hieja, i zapalili. Praz chvilinu nam prynieśli zamovu.

— Sierž, budzieš zamaŭlać što-niebudź jašče? — haścinna pacikaviŭsia Artur.

— Pryniasi nam dźvie piccy ź viandlinaj i kavu, — adkazaŭ ja, a potym, parazvažaŭšy, dadaŭ: — Kali što-niebudź spatrebicca, ja ciabie pakliču.

Artur viarnuŭsia za stojku, pastajaŭ chvilin piać, a potym źnik na składzie.

— Tut vielmi ŭtulna, — pačała Lola.

— Tabie padabajecca?

— Tak. Nikoli tut nie była.

— Vypjem za ciabie, — uźniaŭ ja svoj fužer.

— I za ciabie!

My vypili.

— Viedaješ, ja vielmi ščaślivy, što mahu być pobač z taboj, — amal pa litarach vycisnuŭ ja ź siabie.

— Što ja čuju? Sieržyk!

— Ja ščaślivy, — paŭtaryŭ ja. — Prosta ja nie taki šmatsłoŭny, jak ty!

— Heta ja daŭno zaŭvažyła. Viedaješ, Sierž, mnie siońnia zdałosia, što ty vielmi adzinoki, tamu vyrašyła patelefanavać.

— Dziakuj, ty viarnuła mianie z taho śvietu. Nie adzinoki… Ja prosta rychtavaŭsia skazać tabie samaje hałoŭnaje… — ja sumieŭsia.

— Što ty chacieŭ skazać?

— Ty vielmi dobrasardečnaja…

— Narešcie ty adčuŭ… Dabrynia robić bieznadziejnaha čałavieka ščaślivym…

— Jašče ja chacieŭ skazać, što ja ciabie kachaju!

— Ja ciabie taksama…

Ijałanta pasunułasia bližej i pakłała svaje cnatlivyja ruki mnie na plačo. Ja abniaŭ jaje i aściarožna pacałavaŭ u vusny. Jana praviała dałońkaj pa šyi, potym pałaščyła hładka paholenuju ščaku i prycisnułasia da mianie ŭsim ciełam. Nadyšło ahłušalnaje zabyćcio…

Na imhnieńnie my pieraviali pozirk, za stojkaj znoŭ markociŭsia Artur, a ŭ kucie pasmoktavaŭ piva vusaty cyhan ŭ fetravym kapielušy i raskładvaŭ pa stosach drobnyja kupiury. Pobač na skuranoj kanapie, jak stomleny hulami chłapčuk, dramaŭ vializny, ź bliskučymi medalkami i zvanočkami bajan. Jon čas ad času ciažka ŭzdychaŭ, ale muzyka spahadliva hladzieŭ na jaho sa svajoj załatazubaj uśmieškaj i supakojvaŭ: «Nu pačakaj, chutka pojdziem!»

— Dziadziečka Łukaš! — pavitała nieznajomca Lola.

— Ijałanta! — uzradavaŭsia cyhan i ŭźniaŭ kapialuš. — Što ty tut robiš?

— Chadziemcie da nas, dziadziečka Łukaš!

— Nie… Dziakuj… — nieznajomiec dumaŭ, što budzie pieraškadžać, ale paśla maich uprošvańniaŭ urešcie zhadziŭsia.

— Dziadzia, paznajomsia — heta Siaržuk, ja tabie šmat raskazvała pra jaho, — nie sunimałasia Lola. — Sierž, a heta moj dziadźka. Paśla taho jak ja źbiehła ad svajho tatački-alkaholika, jon mnie samy blizki čałaviek.

— Vielmi pryjemna, — byŭ moj adkaz. — Ja viedaju adnaho bajanista, jakoha tracina krainy kliča baćkam, druhaja maŭkliva słuchaje, a treciaja biažyć ad jaho mažornych melodyj u cišyniu… Vy zusim inšy čałaviek, spadar Łukaš…

— Mnie taksama pryjemna paznajomicca z vami… z taboj, Siaržuk… Klič mianie prosta dziadziečka Łukaš.

— Dobra, dziadziečka Łukaš, — ja ŭśmichnuŭsia, — viedaješ, kali ŭ Loli niama nikoha bolš blizkaha, čym ty, ja chacieŭ by prasić zhody na viančańnie ŭ ciabie…

— A Ijałanta sama zhodna? — i jon zirnuŭ na svaju pryjomnuju dačku.

Dziaŭčyna rasčyrvaniełasia i ledź čutna pramoviła: «Tak…»

— Ja nie pačuŭ, — žartaŭliva pierapytaŭ Łukaš.

— Tak, — hučniej adkazała Lola.

— Nia čuju, — nie sunimaŭsia bajanist.

— Tak, ja zhodnaja, — na ŭvieś bar prakryčała maja kachanaja. Artur spahadliva ŭśmichnuŭsia ŭ naš bok.

— Hladzi, — źviartajučysia da mianie z usioj surjoznaściu, pačaŭ dziadziečka Łukaš, — daju tabie hod. Kali na praciahu hetaha času padmanieš mianie…

— Nie padmanu, — zapeŭniŭ ja. — Strymaju svajo słova.

— Viasielle budziem hulać u mianie, — Łukaš pieravioŭ svoj pozirk na Lolu. — Pamiataješ, ja tabie raskazvaŭ pra chutar kala voziera Sialava?..

— Tak… I ty jaho nabyŭ? — nie chavajučy radaści, uskryknuła Lola.

— Pakul nie, ale ŭsie papiery ŭžo amal hatovyja dla damovy… Bolš ni słova pra heta… Nikomu… A ciapier treba adznačyć vašy zaručyny. Barmen, dźvie «Ślivavicy» i fužer «Rejnskaha»!

Artur prynios zakaz.

— Pasłuchaj, Artur, — źviarnuŭsia ja. — Budź maim śviedkam na viasielli.

— Ty mianie zaprašaješ?

— Kaniečnie, što za durnoje pierapytvańnie?

— Vydatna. Heta adzinaja dobraja navina za siońniašni dzień…

— Potym emocyi, Artur, — pierapyniŭ jaho ja. — Vaźmi što-niebudź sabie i siadaj da nas, siońnia ŭ ciabie ŭsio roŭna niama naviedvalnikaŭ.

Ciapier za stałom nas siadzieła čaćviora.

— Žadajecie, ja syhraju vam cudoŭnuju reč? Pieramohu harmonii nad chaosam! — prapanavaŭ Łukaš. — Takatu i fuhu re minor Bacha!

— Nia treba. Lepiej syhraj «Ce Que» Džoni Cholideja, — prapanavała Lola.

Łukaš ihraŭ ad dušy, sprytna pierabirajučy palcami pa čorna-biełych pimpačkach, u takt padpiavajučy sabie na cyhanska-francuskaj trasiancy. Kali jon skončyŭ, my zaapladziravali.

Dalej hučali rasiejskija ramansy, stary dobry rok, dušeŭna-prostyja napievy narveskich pastuchoŭ i rumynskija dojny. Na niekalki hadzin usie zabylisia pra svaje prablemy i słuchali mahičnyja pieralivy bajana.

A čaćviortaj hadzinie ŭsie stamilisia; ja pajšoŭ pravodzić Lolu, a dziadziečka Łukaš viarnuŭsia ŭ svaju maleńkuju kvaterku kala vakzału.

Raźvitvajučysia, ja pacałavaŭ Lolu ŭ jaje čujnyja vusnački i paabiacaŭ, što zaŭtra my pajedziem na ciahniku ŭ Pieciarburh.

— Dobra… Zaadno treba budzie zabrać u ciabie maje trusiki… — krychu stomlena ŭśmichnułasia jana. — Ja budu ŭ ciabie apoŭdni.

Ale apoŭdni Lola nie źjaviłasia, i ja, adčuŭšy niadobraje, nieadkładna pamčaŭ da jaje. Pierad domam ja ŭbačyŭ mašyny milicyi i chutkaj dapamohi. Na dušy pačaŭsia dziki niespakoj, jaki ŭzmacniŭsia, kali ja padniaŭsia na treci pavierch. Dźviery ŭ kvateru byli rasčynienyja, vakoł sabraŭsia maŭkliva-šery natoŭp.

— Prapuścicie mianie, — zakryčaŭ ja.

Ludzi rasstupilisia.

Dvoje ludziej maŭkliva zašpilvali čorny miašok.

— Čakajcie.

Ja padbieh bližej. Milicyjant chacieŭ mianie spynić, ale jaho naparnik schapiŭ jaho za rukaŭ.

U celafanavaj abałoncy lažała Lola i ŭśmichałasia marmurova-źbialełymi vusnami ŭsiamu biazdušnamu śvietu: ja ščaślivaja, ja kachaju! Ja pacałavaŭ jaje, małanka na miašku zašpiliłasia. Ja adviarnuŭsia, haračyja ślozy pakacilisia pa maich ščokach.

Paźniej mnie paviedamili, što jana pamierła ŭ śnie ad sardečnaha prystupu. Joj nie było i dvaccaci.

Nia budu apisvać svajo dzieviacimiesiačnaje znachodžańnie ŭ psychijatryčnaj lakarni, tam taksama, jak i na voli, znachodziacca, pavodle Džordža Bernarda Šoŭ, varjaty. Artur viarnuŭsia da Leanarda i źjechaŭ ź im u stalicu. Adzinyja, chto mianie naviedvali, — ciotka Marta i dziadźka Łukaš.

Jon mianie i zabraŭ paśla vypiski da siabie. Na fermie ja vučyŭsia i dapamahaŭ jamu rychtavać koniej dla karnavałaŭ i skačak.

Na starym kreśle stajaŭ bajan, jaki Łukaš ciapier braŭ vielmi redka i hraŭ adnu-adzinuju melodyju «Ce Que» Džoni Cholideja.

∎

ARCIOM ARAŠONAK — vypusknik filalahičnaha fakultetu Viciebskaha dziaržaŭnaha ŭniversytetu. Laŭreat konkursu maładych litarataraŭ imia Natalli Arsieńnievaj. Aŭtar «Arche» i «Dziejasłova». Žyvie ŭ Viciebsku.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0