Dzieŭka sa «Svabodaj»
Jość u homielskim panoptykumie adzin vydatny ekzemplar — nievysokaja babulka z savinym nosam. Jejny tvar u lubuju paru hodu čyrvony — niezvažajučy na svoj viek, babcia lubić nastupać raz-poraz na korak. «Babuška vypiła», — z hodnaściu reklamuje jana svajo pjanstva, čaplajučysia da minakoŭ.
Jechaŭ niejak ja tralejbusam, miesca chapiła, kab sieści. Pobač pryładziłasia dziaŭčynka z płejeram. Akurat u hety čas u salon upluščyłasia taja samaja babcia-pjancia, raspaścierła ruku i chrypła prastahnała: «Nu vot, usiełasia». Replika pryznačałasia dziaŭčyncy. Taja adrazu ŭsio źmikiciła i padniałasia, sastupajučy miesca. «Babuška sieła». Ja mižvoli pamorščyŭsia. Babula źniačeŭku stała cikavicca: «Jeta vaša dzievuška?» Aha, maja. Staraja padniałasia i pierasieła — było kudy! Małaja viarnułasia na miesca, ciarebiačy svoj mp3-player i zazirajučy ŭ maleńki kalandaryk ź lahatypam «adnoj padryŭnoj radyjostancyi». Za ŭvieś čas jana nia vymaviła ni słova.
Kascy iluzij
«Iduć kascy, źviniać ich kosy», — znajomyja jašče sa škoły słovy, što tryvała zamacavalisia ŭ śviadomaści. Iduć kascy, źviniać ich kosy i tertium non datur. Ale adnojčy daviałosia pieražyć kulturny šok: kosy nie źvinieli. Zdaryłasia heta niepadalok ad Mielnickaha mostu, dzie pamiž haražami j šmatpaviarchoŭkami zachavaŭsia dobry kavałak pustki. Uletku tam bujaie raznatraŭje, jakoje mulaje voka kamunalnym słužbam.
Radoŭka mužčynaŭ u zaścierahalnych akularach mierna kročyła, trymajučy ŭ rukach zdabytak cyvilizacyi — mechaničnuju kasiłku. Karciny ŭ styli Styvena Kinha. Zbłytanyja dumki naradzili tolki adnu frazu: «Iduć kascy, huduć ich kosy…» Ale heta nie aznačaje, što ŭsie zakinuli dziadoŭskija litoŭki. Napaminam pra toje, što staraśvietčyna paradaksalna ŭpisvajecca ŭ sučasnaść, dla mianie stała inšaja haradzkaja karcina. Stylny dziaciuk u čyrvonaj majcy z nadpisam «Diakuj bohu, ŝo ja nie moskal» i razabranaj kasoju ŭ pravicy kročyŭ na paru ź dziaŭčynaj, adzietaj u vielmi lohkuju sakołku i karotkuju spadničku.
Platforma soramu
Na prypynku adna panienka znachodziłasia ŭ tavarystvie mamy i babuli. Jana była hatovaja pravalicca ŭ carstva Žyžala, aby nia čuć svaich spadarožnic. Kabiety nie pierakazvali źmiest N-j seryi łacinaamerykanskaj mylnaj opery. Jany abmiarkoŭvali svaju rodnuju kryvinačku: jak jana vyrasła, jak jana pacharašeła, ź jakoj vysoznaj platformaj nosić abutak. Niezaharełaja dziaŭčyna ŭmomant zrabiłasia čyrvonaj. Jana dramatyčna zakočvała vočy i pakazvała biełyja zuby ci to va ŭśmiešcy, ci to ŭ złaślivym aščery. Biezumoŭna, uvieś śviet — teatar, a ludzi ŭ im — aktory. Ale hetaj aktorcy daviadziecca mnoha repetavać, kab navučycca ihnaravać nia stolki nazojlivuju luboŭ rodzičaŭ, kolki prysutnaść padčas prajaŭ hetaj lubovi trecich asobaŭ, nakštałt mianie. A platforma jejnaha abutku sapraŭdy vysoznaja.
Cichanoŭskaja pra muža: Uvieś jahony śviet pierakuleny21
Kamientary