Сяргей Астравец працягвае на сваім блогу тэму манэўраў.
Наш народ па‑ранейшаму прызвычаены абсалютна верыць друкаванаму слову, часам папросту празьмерна. Нас так вучыла родная камуністычная партыя, прычым верыць літаральна, ды яшчэ дадумваць. Спатыкае мяне ў Старым горадзе адзін знаёмы і з прэтэнзіяй: ты што там напісаў наконт касьцюшкоўцаў? А калі яны возьмуць, ды сапраўды наступныя вучэньні правядуць, паставіўшы задачу зьнішчыць паўстанцаў Касьцюшкі, як ты прапануеш? Я? Хіба я прапаную? Так, менавіта, я сам чытаў на тваім блогу!
Дык я ж пажартаваў, дакладней я падышоў да пытаньня як да літаратурнай тэмы, вось! Бо што зробіш, калі жыцьцё я ўспрымаю прафэсыйна — як літаратуру бадай. А быў бы я вайскоўцам, успрымаў бы інакш, дзяліў бы ўсё на цэлі і мішэні, людзей на патэнцыйных ворагаў і магчымых хаўрусьнікаў. Ды я ўвогуле ў душы напалову вайсковы, люблю хакі, часта гляджу хранікальныя фільмы пра баявыя дзеяньні, перажываю за журналістаў на вайне, зайздрошчу ціхенька нашым жаўнерам за шэўроны з мальтыйскімі крыжамі, з аленямі сьвятога Губэрта, з рысямі і радзівілаўскімі арламі. Адно рыцарскай Пагоні мне не стае.
Але я крыху адхіліўся. Гэны знаёмы (хаця не нагэтулькі, каб на мяне «наяжджаць»), дай бог яму здароўя, вылівае мне цэбар ёдкай вады на голаў: а калі яны здуру паслухаюць, ды стрэляць сваімі ракетамі па Новым замку нашым?!! Па Новым? А па якім жа яшчэ? Але ж навошта ім замак? Як навошта, бо там жа менавіта паўстанцкі ўрад мясцовы касьцюшкоўскі сядзеў!.. Матка Боская Вострабрамская! Я заўжды казаў: празьмерная пільнасьць ці, скажам, патрыятызм — гэта хутчэй ліха, сябры мае. Спакайней трэба, хлопцы, без фанатызму, па‑эўрапейску. Але ж хіба ён зразумее? Яму ж трэба падкопаў, каншахтаў, паляваньня на гугэнотаў, так бы казаць.
Палаяцца‑не палаяліся, але разышліся кожны сам сабе, ён — ці не ў чаканьні авіяналёту на каралеўскі былы палац, я хутчэй у задуменьні‑прыгаломшаньні. О, вялікая моц мастацкага слова, халера на яго… І спакваля да мяне даходзіць: гэта ж я сам пісаў калісьці пра авіяналёт на шпіталь нямецкіх лётчыкаў у гэтым самым палацы. З манэўрамі ніякай сувязі аднак. Мова пра «Нармандыю‑Нёман», не пра гарэлку гарадзенскую, а пра французаў, ну вы разумееце. Але ж самае цікавае — аповед я не закончыў і нідзе не друкаваў, зразумела. Дарэчы, і да налёту там яшчэ не дайшло, яго проста уяўляў сабе пілёт, які ляцеў у бок нашага слаўнага места…
Той, хто піша, ведае: часам выдумаеш апавяданьне, а мінаюць дні, гады нават, і ты са зьдзіўленьнем пачынаеш усьведамляць, што ў жыцьці на вачах бадай увасабляецца табой напісанае. Карацей, жыцьцё з літаратурай вельмі шчыльна злучаныя, сябры.
Цяпер чытаюць
«Стаяць на сваім, кожны наколькі можа!». Вялікая гутарка з Наталляй Дулінай пра гопнікаў з ГУБАЗіКа, Калеснікаву і што там у каго ў калоніі5
Каментары