Ад Рэдактара. На цемру, якая агарнула родны край, людзі рэагуюць па-рознаму. Мяркуючы па рэдакцыйнай пошце, многія, хто раней рэдка пісаў, сталі пісаць — паведамленні, успаміны, назіранні, а нехта і вершы. І ў гэтай паэзіі цёмных дзён я выразна адчуваю матывы з «першага нашаніўскага перыяду», пачатку ХХ стагоддзя. Некалькі такіх вершаў мы апублікуем гэтымі днямі. З часам гэтыя псеўданімы раскрыюцца.
Незнаёмыя вокны,
незнаёмыя людзі…
Сакавік на надворку,
а ці вясна тут будзе?
Тут калісьці жылі мы,
мелі мары, надзеі,
а цяпер у пашане
махляры ды зладзеі.
Не жывём — выжываем,
не жыццё — існаванне.
Перарэзалі жылы
і пакінулі ў ванне.
Замест мараў — пустэча,
холад глебы астылай.
Лямантуе надзея
па-над свежай магілай,
і зліваюцца гукі
ў калыханку распаду:
«Ўсё мінае, мой хлопчык.
Квецень гэтага саду
ўжо ніколі не ўбачаць
твае згаслыя вочы.
Засынай назаўсёды
у краі вечнай ночы…»
Выйдзе сейбіт — ці знойдзе
лапік глебы прыдатнай,
ці адно толькі пустку
пад нягашанай вапнай?
«Арабскі шэйх засунуў даляры ў кішэню». Блогер Vadimati Ермашук цяпер працуе ахоўнікам люксавых буцікоў3
Каментары
думаеце - не бачна, як Беларусь упарта падводзяць да вайны?