Паштовая скрынка
Юрасю Л. зь Менску. Рэцэнзія на польскую “Ўнівэрсальную энцыкляпэдыю філязофіі” магла б зацікавіць, напрыклад, часопіс “Arche” — калі б была аўтарскаю і з драбінкай суб’ектыўнасьці.
Андрэю М. з Маладэчна. У Вашым допісе ёсьць трапны лёзунг “Бяз вусаў, затое з мазгамі”. З астатнім трэба яшчэ працаваць. Сумбурна.
Віктару Я. зь Менску. Вашы аргумэнты поўныя патрыятычных эмоцыяў, але такімі нашых замежных сяброў не пераканаеш. Трэба ўмець ня толькі сэрцам адчуць, але й розумам даказаць, чаму наша “нацыя і радзіма будуць жыць у вякох”.
Мары з Лунінца. У Вас памылковае разуменьне паняцьця “нацыяналізм”. Гітлер і баркашоўцы — гэта фашысты, чачэнскія баевікі — байцы войска незалежнае дзяржавы, што абараняецца ад агрэсіі. А “нацыяналізм” у традыцыйнай сацыялёгіі — гэта ідэалёгія нацыятворчасьці і будаўніцтва нацыянальнае дзяржавы, неабходны элемэнт пабудовы дэмакратычнага грамадзтва і грамадзянскай супольнасьці. Праз “стадыю нацыяналізму” прайшлі ўсе цэнтральнаэўрапейскія народы.
Алесю П. зь Менску. Прыкра, што Вы, разважаючы пра такія простыя, сьветлыя і ясныя кожнаму чалавеку рэчы, як незалежнасьць, нацыяналізм, культура і дух народу, не абыходзіцеся без газэтных штампаў расейскага каляніялізму, як “нацыянальна арыентаваны чалавек”, “сапраўдная, а не віртуальная незалежнасьць”. “Просты чалавек не павінен дасканала разьбірацца ў палітыцы”, — пішаце Вы, і, здаецца, пудлуеце. У Літве, Латвіі, Чэхіі ды іншых краёх вызваленьне прыходзіла тады, калі рабілася справай тысячаў будзіцеляў. Думка пра тое, што “Лукашэнка — вынік нашай культурнай, а не палітычнай неразьвітасьці” заслугоўвае, аднак, шырэйшага разгляду.
Каментары