Каб пакруціць понажы ў абцякальных коканах, падвешаных да «нябеснай дарожкі», у Новую Зэляндыю прылятаюць тысячы людзей. Яны, зрэшты, думаюць, што забаўляюцца. А вось стваральнік незвычайнай сыстэмы перакананы — яны выпрабоўваюць прататып транспарту будучыні.
Над прапрацоўкай дэталяў гэтага праекту вынаходнік Джэфры Барнэт працаваў шэсьць гадоў. Жорсткія колы й сталёвы шлях — спалучэньне, якое мінімізуе супраціўленьне качэньню. Па ідэі, на такой дарозе можна разьвіваць вялікую хуткасьць безь вяілікіх высілкаў.
Самі капсулы маюць невялікую плошчу папярочнага сячэньня, таму выдаткі седака на пераадоленьне аэрадынамічнага супраціўленьня невялікія.
Асаблівых абмежаваньняў на «кіраваньне» Shweeb’ам няма. Галоўнае, каб ваш рост быў большым за 1,4 мэтра.
Сёньня Shweeb уяўляе зь сябе два 200‑мэтровыя падвясныя шляхі. Закальцаваныя, яны бягуць поруч на вышынях ад двух да чатырох мэтраў і часам пераплятаюцца.
Пад гэтымі дарогамі разьмяшчаюцца дзьве празрыстыя капсулы на аднаго пасажыра, ён жа — кіроўца, і ён жа — рухавік.
Калі круціць понажы з усяе моцы, можна разагнацца да 45 км/г.
І тут, мяркуе Барнэт, усе могуць пераканацца ў пэрспэктывах праекту. Свой турыстычны атракцыён ён лічыць палігонам для транспартнай сыстэмы будучыні.
Гэта мае быць разгалінаваная сетка монарэек, галіны ад якой праведзены проста ў дамы. Пасьнедаўшы, які‑небудзь бізнэсовец спускаецца на другі паверх, дзе яго чакае свабодны кокан Shweeb’а. Чалавек сядае ў празрыстую кабінку й па стрэлцы ўліваецца ў галоўную артэрыю, якая вядзе, напрыклад, у цэнтар гораду.
Тут цэлыя чароды капсулаў ідуць устыч адна да адной (для зьмякчэньня ўдараў пры стыкоўцы капсулы абсталяваныя амартызатарамі), эканомячы энэргію на супраціўленьне паветра.
Пры набліжэньні да патрэбнай станцыі бізнэсовец прытармажвае й па стрэлцы сыходзіць з асноўнай дарогі ў свой офісны будынак.
Аўтар гэтай сыстэмы транспарту ня кажа, як арганізаваць рух капсул па стрэлках, пераадольваць істотныя перапады вышыняў у горных гарадах, плаціць за коканы; прыстасаваць іх да моцнай сьпёкі ці марозу. Але ідэя заслугоўвае ўвагі, ці ня так?
Ніякіх выхлапаў, шуму, платы за паркоўку, скрыжаваньняў. Плюс — спадарожны фітнэс, а да таго ж высілкаў і нэрваў — куды меней, чым калі ехаць на звычайным ровары па гарадзкіх вуліцах.
Бартнэт адзначае, што такія велакапсулы могуць быць грамадзкімі, а не асабістымі. Любую зь іх, калі яна не патрэбная, можна пакінуць на спэцыяльнай паркоўцы.
Сама монарэйка, кажа яе вынаходнік, робіцца нескладана, каштуе нядорага й займае мінімум месца ў «паветранай прасторы» гораду.
«Сьвет чакае гэтага транспарту», — лічыць Бартнэт.
Цяпер чытаюць
Мінгандлю выпадкова зліла дакумент, у якім паказала, як і за што налічвае прэміі5
Каментары