Тэкст Асі Паплаўскай на Kyky.org з правакацыйным загалоўкам «Вільня памерла. Чаму прыйшоў час перастаць ездзіць туды на выхадныя» выклікаў буру сарказму ў фэйсбуку.
Калі коратка, то Ася паехала на выхадныя ў Вільню з чалавекам, які раней ніколі там не быў. Задача была звышпрыемная — адарвацца па поўнай, адчуць атмасферу горада, які для многіх беларусаў як родны, параўнаць яго з Мінскам і напісаць пра гэта. Але параўнання неяк не выйшла. Дакладней, выйшла, што Мінск жывы, а Вільня «хутчэй мёртвая, чым жывая».
Выснову такую яна робіць, адзначыўшы для сябе пяць пунктаў.
- Каракулі на сценах, зробленыя бязрукімі псеўдаграфіцістамі, ніхто не замалёўвае.
- Муры ў Вільні абшарпаныя, плітка абабітая.
- Скрозь — бруд і смецце.
- У горадзе Ася са сваім спадарожнікам не адшукала ні нашай Зыбіцкай, ні нашай Кастрычніцкай. А ў піўным бары, куды яны збіраліся зайсці, адпачывалі мужчыны і жанчыны «за 40».
- Замест крутых музычных гуртоў на вуліцы сустрэліся толькі некалькі пенсіянераў з гармонікамі.
Ася пускаецца прыгадваць, як на вуліцах Вільні яна з сябрамі гадоў пяць таму весела бавіла час, але заканчвае несуцяшальным «няма таго, што раньш было».
Бачыць яна толькі адзін светлы прамень у гэтай дэпрэсіўнай цемры — сабак, якіх вельмі любяць віленчукі. Але і гэты прамень у далейшых высновах аўтаркі хутка блякне.
«Сабакі, як і пашарпаныя сцены — літаральна на кожным кроку. Мы нават вывелі сярэдні партрэт жыхара Вільні — гэта чалавек, які на выгляд не адрозніваецца ад мінчука на Карла Маркса або Зыбіцкай. Але ў яго ў руках — скрабок, каб абдзіраць тынкоўку са сцен, балончык з фарбай, каб самавыражацца, а на ланцужку — сабака. Пакуль гаспадар караскаецца на дарожны знак, каб напісаць нешта важнае, сабака стаіць «на варце». Калі і гэтага бракуе для самавыражэння, заўсёды можна прыйсці на Зарэчча, усталяваць на беразе ручая каменны чэлес, камень на палцы ці яшчэ якую-небудзь іржавую хрэнь. А менчукі будуць прыязджаць, глядзець на інсталяцыі і спрабаваць зразумець іх таемны сэнс…».
І заканчвае Ася свой расповед пра Вільню сустрэчай з «путанамі», на якіх яна натрапіла са сваім спадарожнікам па дарозе на вакзал перад самым ад’ездам.
R.I.P Вільня
Пасля з'яўлення тэкста Фэйсбук выбухнуў сарказмам. Усе дружна хаваюць Вільню, пытаюцца, калі паніхіда і сыплюць прапановамі, што так можна пахаваць яшчэ.
«Давайце ўспрымаць гэты тэкст як камплімент Мінску, а не руйнаванне Вільні»
Сама Ася нападак не разумее, лічыць іх беспадстаўнымі. Яна і не думала хаваць Вільню.
«Я не ведаю, аб чым думаюць тыя людзі, якія зрабілі выснову, што, па маіх словах, Вільня ўжо зусім не жыве, — каментуе Ася. — Я зрабіла выснову выключна аб тым, што таго начнога жыцця, якое віравала ў Вільні, я не пабачыла. Гэта абсалютна тыповы трэвэл-тэкст, маё асабістае меркаванне, а не экспертнае. Мне падаецца, гэта абсалютна відавочна.
З Вільняй усё выдатна, жыццё ў ёй віруе, проста я зрабіла ўхіл менавіта на начное жыццё. Раней, блукаючы па тых жа вуліцах і заходзячы ў тыя ж кавярні, я бачыла зусім іншую карціну. Гэта не кепска, не добра, проста сёння так ёсць. А пра тое, што ў Вільні сёння шмат жыцця, я не толькі здагадваюся, я ведаю».
Ася раіць зазірнуць у яе блог і пачытаць пост пра Вільню — іншы тэкст, у якім яна гаворыць пра тое, што ў сонечны восеньскі дзень шпацыраваць па Вільні — вялікая асалода. Там шмат цікавых гістарычных месцаў, прыязных людзей.
«Гэты ж тэкст варта ўспрымаць збольшага не як спробу пахаваць Вільню, а як спробу сказаць, што сённяшні начны Мінск нашмат больш жывы і цікавы, чым гэта было пяць гадоў таму, — упэўнівае Ася. — Тады мы вымушаныя былі з’язджаць у Вільню, каб весела пабавіць час. Сёння нам не трэба нікуды ехаць. Мы можам весела бавіць час у Мінску. Тут адкрылася сапраўды шмат цікавых моладзевых устаноў, месцаў, дзе можна адчуваць сябе свабодна, дзе можна апынуцца ў цікавай кампаніі. Таму давайце будзем успрымаць гэты тэкст як камплімент Мінску, а не руйнаванне Вільні».
Праз дзевяць месяцаў пасля вызвалення памёр палітвязень Валерый Богдан7
Каментары