- * * *
- Мой паэтычны час завершаны.
Імпэт змарнеў, запал пагас.
Даўно ня гоніцца за вершамі
Стары, сівенькі мой Пэгас.
- Ды раптам узбрыкне, як некалі,
І капытом дарогу б’е,
Забыўшыся, што мы прыехалі
Амаль на могілкі свае.
- Нібы няходжаная, гонкая
Ляжыць наперадзе шаша…
На звон падковаў рыфмай звонкаю
Зноў адгукаецца душа.
- На свае 77‑я ўгодкі
- Асаблівай не адчуў тугі,
калі ўбачыў на сваім календары
Дзьве сямёркі, нібы дзьве нагі,
што задраліся ад стомы дагары.
- Ўдосыць нахадзіліся яны!
Курчылі ім скуру халады,
на пякельным прысаку вайны
Засталіся іхныя сьляды.
- На сумежжы, на разломе дзьвюх эпох,тупалі па вострых камянёх,
таму і задубелыя ступні,
і на пятах мазалі, што камяні.
- А яшчэ хадулькі тыя дзьве
нагадалі, як хадзіў на галаве,
піў, гуляў і глупстваў нарабіў,
але па галовах не хадзіў!
- Трохі сумна мне, што сьвечка дагарыць
і ў нябыт жыцьцё маё сплыве,
ды пакуль што мае ногі — дагары,
быццам зноў стаю на галаве!..
Каментары