Вершы на Свабоду
Максім Лужанін
Заўсёды дбайна выглядаю
Бярно на зруб,
Каб у цябе, мой родны краю,
Сьпеў рваўся з губ.
Тады пачую цераз гліну,
Як на аблонь
Прыскочыць, выскубе травіну
Твой белы конь.
Не жарабя, а з той Пагоні,
Што празь вякі
На цэлы сьвет шамкамі звоніць
Напрасьцякі.
Напоўніцу хай сакаўную
Скубе траву,
А заіржэ, усе пачуюць:
Я зноў жыву.
Алег Мінкін
Зноў я вярнуўся ні з чым
Да гэтых згнілых варот,
Скуль праз няўрод і нішчым
Паразбрыдаўся мой род.
Я ненадоўга, але,
Божа, які гэта жаль —
Бачыць у стылай імгле
Сад абляцелы амаль.
Божа, ад пунь і ад хат
Цягне такою жальбой,
Што застаецца няшмат,
Каб не пакончыць з сабой.
Божа, калі ўжо й мяне
Перст Твой, як яблык, страсе —
Хай яшчэ раз сьлізгане
Цень мой па цёмнай страсе.
Каментары